Słowo do Ludu Bożego Archidiecezji Białostockiej na Wielkanoc 2006 roku
Krzyż prowadzi do miłości.
Drodzy Bracia i Siostry!
Zanim złożymy sobie wielkanocne życzenia, zwróćmy uwagę na naukę Ojca Świętego Benedykta XVI o krzyżu, który prowadzi do Zmartwychwstania. Ojciec Święty w swojej encyklice: Bóg jest miłością, między innymi pisze:
„Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je” (Łk 17, 33) – mówi Jezus. Te Jego słowa znajdujemy w Ewangelii w różnych wersjach (por. Mt 10, 39; 16, 25; Mk 8, 35; Łk 9, 24; J 12, 25). W ten sposób Jezus opisuje swą osobistą drogę, która poprzez krzyż prowadzi Go do Zmartwychwstania – drogę ziarna pszenicy, które pada w ziemię i obumiera, i dzięki temu przynosi obfity owoc. Wychodząc z istoty Jego ofiary osobistej i miłości, która w Nim osiąga swoje dopełnienie, tymi słowami opisuje On także istotę miłości i istnienia ludzkiego w ogóle (Benedykt XVI: Encyklika Deus caritas est, nr 6).
Ta, Chrystusowa Pascha, jest także naszą drogą. Nie ma innej drogi prowadzącej do Zmartwychwstania, czyli do życia, jak tylko droga krzyża. To droga ziarna, które obumiera, aby przynieść obfity owoc. Inaczej – jak przypomina Ojciec Święty Benedykt XVI – prawdziwa miłość rodzi się z ofiary, czyli z krzyża. Wszelka, tzw. miłość, która nie zakłada ofiary i krzyża, jest w swojej istocie jeszcze jedną formą egoizmu.
W świetle powyższej zasady, że krzyż prowadzi do miłości, Benedykt XVI ukazuje prawdziwy obraz Kościoła:
„a) Wewnętrzna natura Kościoła wyraża się w troistym zadaniu: głoszenie Słowa Bożego (kerygma-martyria), sprawowanie Sakramentów (leiturgia), posługa miłości (diaconia). Są to zadania ściśle ze sobą związane i nie mogą być od siebie oddzielone. Caritas nie jest dla Kościoła rodzajem opieki społecznej, którą można by powierzyć komu innemu, ale należy do jego natury, jest niezbywalnym wyrazem jego istoty.
b) Kościół jest rodziną Bożą w świecie. W tej rodzinie nie powinno być nikogo, kto cierpiałby z powodu braku tego, co konieczne. Jednocześnie jednak caritas-agape wykracza poza granice Kościoła; przypowieść o dobrym Samarytaninie pozostaje kryterium miary, nakłada powszechność miłości, która kieruje się ku potrzebującemu, spotkanemu „przypadkiem” (por. Łk 10, 31), kimkolwiek jest. Obok tego uniwersalnego przykazania miłości, istnieje również konieczność specyficznie eklezjalna – mianowicie, by w Kościele jako rodzinie żaden z jej członków nie cierpiał, gdy jest w potrzebie. Taki jest sens słów Listu do Galatów: „A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze” (6, 10)”. (Deus caritas est, nr 25).
Drodzy Bracia i Siostry!
W blaskach Wielkiego Tygodnia oraz Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego obchodzimy w bieżącym roku Kongres Miłosierdzia. Ma on na celu ukazać nowe wymiary Bożego Miłosierdzia. Jak słyszeliśmy, Ojciec Święty Benedykt XVI przypomina, że nie może istnieć żaden prawdziwy akt kultu, który byłby pozbawiony miłości. Udział we Mszy Świętej, przyjmowanie sakramentów świętych, celebrowanie rozmaitych uroczystości, nabiera cech autentyzmu i prawdziwej wartości przez następujące po nich akty miłości i miłosierdzia.
Archidiecezjalny Kongres Miłosierdzia będziemy obchodzić w różnych wymiarach. Przede wszystkim włączymy go w celebrację pierwszej rocznicy śmierci Jana Pawła II. Ten, wielki Papież, dar i sługa Bożego Miłosierdzia, niestrudzenie odsłaniał nam tajemnice Bożego Miłosierdzia, aby rozświetlało ono mroki ludzkiej egzystencji. Kongres Miłosierdzia będzie miał także aspekt artystyczny. Ludzie wysokiej sztuki, a także młodociani amatorzy, będą starać się ukazać prawdę o miłosierdziu w języku im właściwym. Natomiast aspekt liturgiczny Kongresu objawi się w różnych zgromadzeniach modlitewnych: w pierwszą rocznicę śmierci Jana Pawła II w kościołach i na miejscu papieskiej celebry na Krywlanach; w parafialnych kościołach podczas Triduum Sacrum oraz w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, oraz w Niedzielę Przewodnią w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego.
Wszystko to powinno nas prowadzić do bardzo konkretnych czynów miłosierdzia dla własnego oczyszczenia i dla pomocy potrzebującym.
Drodzy Bracia i Siostry!
Z okazji Świąt Wielkanocnych życzę wszystkim, abyśmy przez przeżywanie Tajemnicy Paschalnej Chrystusa, a także przez aktywny udział w pracach Archidiecezjalnego Kongresu Miłosierdzia odkryli radość bycia uczniem Jezusa, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu (Mt 20, 28). Niech prawdziwa radość Zmartwychwstania objawia się w żywym świadectwie miłosierdzia.
Abp Wojciech Ziemba
METROPOLITA BIAŁOSTOCKI
Białystok, Wielkanoc 2006.