List Pasterski na I Niedzielę Adwentu 2005
Odnów nas, Boże, i daj nam zbawienie (por.: Ps 80, 4).
1. Adwent – liturgicznym oczekiwaniem na przyjście Pana…
Do odnowienia swego życia i nawrócenia się do Boga wzywał Jan Chrzciciel krótko przed narodzeniem Jezusa: Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie. Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki (Mt 3, 1-3).
Zgodnie z tą tradycją, także i my staramy się dobrze przygotować na Boże Narodzenie przez rekolekcje adwentowe, spowiedź św., dobre postanowienia, umartwienia, wyrzeczenia… To przygotowanie ma charakter radosny, ale przede wszystkim zobowiązujący, by Jezus przynoszący pokój, zastał nas gotowych do dzielenia się pokojem z każdym człowiekiem.
2. Adwent Kościoła w Polsce.
Tegoroczny Adwent dla Kościoła w Polsce ma charakter wyjątkowy. Właśnie w tym czasie biskupi wszystkich diecezji w Polsce udają się do Rzymu, aby nawiedzić groby Świętych Apostołów Piotra i Pawła, oraz żeby spotkać się z Ojcem Świętym. Przyzwyczailiśmy się do ?naszego? Ojca Świętego Jana Pawła II. Po raz pierwszy oczekuje na biskupów polskich Ojciec Święty Benedykt XVI. Spotkania w urzędach Kurii Watykańskiej będą miały na celu podzielenie się naszym doświadczeniem wiary z ostatnich lat. Dla Kościoła w Polsce tegoroczna wizyta do grobów Apostołów jest więc swoistym adwentem. Bardzo proszę o modlitwę w intencji biskupów udających się Ojca Świętego. Niech każdy osobiście, czy w rodzinie, uczyni także rzetelny rachunek sumienia z własnego życia religijnego. To będzie owo przygotowanie drogi Panu oraz prostowanie ścieżek naszego życia jako przygotowanie do uroczystości Bożego Narodzenia.
3. Owoce Roku Eucharystii i Archidiecezjalnego Kongresu Eucharystycznego.
W patronalną uroczystość Najświętszej Maryi – Matki Miłosierdzia, Archidiecezja Białostocka zakończyła Rok Eucharystii oraz Pierwszy Kongres Eucharystyczny. Bardzo dziękuję tym kapłanom, siostrom zakonnym oraz wiernym świeckim, którzy w tej uroczystości wzięli udział.
Nie jest łatwo ocenić owoce Roku Eucharystii. Już dzisiaj można jednak stwierdzić, że tradycyjna w naszej Archidiecezji pobożność eucharystyczna została pogłębiona. W naszych kościołach zawsze są wierni, którzy przychodzą na adorację Najświętszego Sakramentu. Wielu uczestniczących we mszy św. przystępuje do Komunii św. Żywa jest także praktyka spowiedzi i komunii pierwszopiątkowej. Te fakty cieszą, ale jednocześnie zobowiązują do podjęcia nowych zadań, a mianowicie:
– aby miejsca celebracji Eucharystii były piękne i wyrażające cześć tej Największej Tajemnicy wiary;
– aby przystępowanie do Komunii św. było poprzedzone szczerym wyznaniem grzechów.
– aby uporządkowane przystępowanie do Komunii św. wyrażało najwyższą cześć i wiarę w obecność Jezusa w Eucharystii;
– aby nasze kościoły były otwarte dla tych, którzy pragną adorować Jezusa w Najświętszym Sakramencie;
Kapłanom naszej Archidiecezji okażmy wdzięczność za przygotowanie miejsca celebracji Eucharystii oraz za przygotowywanie wiernych do godnego przyjęcia Jezusa do swojego serca. Pomimo, że nasza Archidiecezja cieszy się licznymi powołaniami kapłańskimi, w niektórych parafiach niełatwo zaspokoić głód chleba Eucharystycznego. Dlatego, odpowiadając na pragnienie naszych wiernych, chcemy w najbliższym czasie przygotować nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii tam, gdzie ich posługa jest niezbędna.
W celebrowaniu Eucharystii ważne zadanie spełniają ministranci. Oni nie tylko posługują przy ołtarzu, ale stanowią jakby szkołę, w której rodzą się bardzo dobre powołania kapłańskie. Dziecięcy lub młodzieńczy okres służby ministranckiej na zawsze pozostaje w pamięci. Dlatego wielu byłych ministrantów w dalszym ciągu pragnie pielęgnować w swoim życiu cześć dla Eucharystii i współpracę ze swoim kapłanem. W tym celu pragniemy założyć w naszej Archidiecezji Stowarzyszenie Byłych Ministrantów.
Cześć do Najświętszego Sakramentu przyczynia się do rozwijania najpiękniejszych cech charakteru człowieka. Między innymi ułatwia otwieranie się na innych, wyrabia cechy społeczne. Temu celowi powinna służyć najpierw należyta formacja dzieci przez praktykę spowiedzi i komunii św. w Pierwsze Piątki Miesiąca. Dużą pomocą w formacji eucharystycznej młodego pokolenia może być Krucjata Eucharystyczna Dzieci. Trzeba w tym miejscu przypomnieć słowa Jana Pawła II, że autentyczne uczestnictwo w Eucharystii celebrowanej we wspólnocie jest bodźcem do czynnego zaangażowania się w budowę społeczeństwa bardziej sprawiedliwego i braterskiego (por. Mane nobiscum, Domine, nr 28). Tak więc, uczestnictwo we mszy św., przystępowanie do komunii św., znajduje swoją kontynuację w czynnej, braterskiej pomocy w którejś z tak licznych form ubóstwa w naszym świecie (por. Mane nobiscum, Dominie, nr 28). Nie możemy się łudzić: tylko po wzajemnej miłości i trosce o potrzebujących zostaniemy rozpoznani jako prawdziwi uczniowie Chrystusa. To właśnie jest kryterium, wedle którego będzie mierzona autentyczność naszych celebracji eucharystycznych (por. Mane nobiscum, Dominie, nr 28).
4. Parafia – miejscem głoszenia Ewangelii nadziei.
Z nowym Rokiem Kościelnym rozpoczynamy realizację nowego programu duszpasterskiego, którego hasłem jest: Parafia – miejscem głoszenia Ewangelii nadziei. Ten program jest kontynuacją Roku Eucharystii. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy:
Parafia jest (…)wspólnotą wiernych,(…) nad którą troskę pasterską, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi. Jest ona miejscem, gdzie wszyscy wierni mogą się zgromadzić na niedzielną celebrację Eucharystii. Parafia wprowadza lud chrześcijański do uczestniczenia w życiu liturgicznym i gromadzi go podczas tej celebracji; głosi zbawczą naukę Chrystusa; praktykuje miłość Pana w dobrych i braterskich uczynkach (KKK, 2179). Wspólnota parafialna jest zatem najważniejszym miejscem budowania już tutaj, na ziemi, Królestwa Bożego, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju. Warto w tym miejscu przypomnieć słowa św. Jana Chryzostoma: Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele, gdzie jest wielka rzesza i gdzie wołanie do Boga unosi się z jednego serca. Jest w tym jeszcze coś więcej: zjednoczenie umysłów, zgodność dusz, więź miłości, modlitwy kapłanów (por. De incomprehensibili Dei natura seu contra Anomaeos, 3, 6: PG 48, 725 D.).
Naukę Ojców Kościoła potwierdza Sobór Watykański II: Parafia dostarcza naocznego przykładu apostolstwa wspólnotowego, gromadząc w jedno wszelkie występujące w jej obrębie różnorakie właściwości ludzkie i wszczepiając je w powszechność Kościoła. Niech świeccy przyzwyczajają się działać w parafii w ścisłej jedności ze swoimi kapłanami, przedstawiać wspólnocie Kościoła problemy własne i świata oraz sprawy dotyczące zbawienia celem wspólnego ich omówienia i rozwiązania; współpracować w miarę sił we wszystkich poczynaniach apostolskich i misyjnych swojej kościelnej rodziny. (por.: Wat. II: Dekret o Apostolstwie Świeckich, Rozdz. III: Różne Dziedziny Apostolstwa, nr. 10).
Głoszenie Ewangelii nadziei w parafii realizuje się w rozmaity sposób.
– Na pierwszym miejscu należy postawić żywy udział w Eucharystii. Chrześcijanin, który uczestniczy w Eucharystii, uczy się z niej być rzecznikiem komunii, pokoju, solidarności we wszystkich okolicznościach życia (…), by na różnych szczeblach zaangażowania w życie społeczne, kulturalne, polityczne działać na rzecz rozwijania dialogu i komunii (Mane nobiscum, Domine, nr 28). Tam zaś, gdzie rozwija się dialog i komunia, tam rodzi się nadzieja.
– Głoszenie Ewangelii nadziei dokonuje się przez katechezę parafialną. Wagę katechezy w parafii podkreśla bardzo mocno Kodeks Prawa Kanonicznego:
(…) proboszcz ma w szczególny sposób troszczyć się:
– żeby była prowadzona katecheza przygotowująca do uczestnictwa w sakramentach;
– aby dzieci, przez nauczanie katechetyczne trwające odpowiedni okres czasu, właściwie zostały przygotowane do pierwszego przyjęcia sakramentów pokuty i Najświętszej Eucharystii oraz do sakramentu bierzmowania;
– by dzieci, po przyjęciu pierwszej Komunii świętej, były w dalszym ciągu przez formację katechetyczną szczegółowiej i w sposób bardziej pogłębiony kształtowane;
– ażeby katechizować także upośledzonych fizycznie i umysłowo, na ile pozwala na to ich stan;
– ażeby przez zastosowanie różnych form i poczynań umacniać, oświecać i potęgować wiarę młodzieży i dorosłych (por.: Kan. 777).
Katecheza parafialna nie tylko pomaga w pogłębianiu wiedzy religijnej, ale przede wszystkim ułatwia włączanie młodego pokolenia w aktywne życie wspólnoty parafialnej. Zachęcam gorąco członków parafialnych wspólnot modlitewnych a także wszystkich, bogatych w życiowe doświadczenie wiary, o włączanie się w grono animatorów katechezy parafialnej.
– I wreszcie, głoszenie Ewangelii nadziei w parafii dokonuje się przez dzieła miłosierdzia. CARITAS parafialna posiada bogate doświadczenie w dziedzinie organizowania pomocy dla potrzebujących. Tam, gdzie ona istnieje, w otrzymywanej pomocy wielu odzyskuje nadzieję. W niektórych parafiach działają zespoły Zespoły Charytatywne, których członkowie regularnie odwiedzają chorych w parafii, pomagają w robieniu zakupów, w posprzątaniu mieszkania, jeżeli trzeba – w nawiązaniu kontaktu z lekarzem, a także przygotowując ich do spowiedzi i komunii św. Zachęcam do włączenia się w różne akcje parafialne mające na celu zdobywanie pieniędzy na opłacenie obiadów dla dzieci. Parafie mogą, a nawet powinny, organizować pomoc dla tych, którzy są pozbawieni pracy. Bezrobocie najmocniej dotyka nasze rodziny. Rodzina parafialna nie może być obojętna na to, co dzieje się z jej dziećmi! Parafia ma obowiązek otoczenia opieką także rodziny dotknięte kryzysem…
Z a k o ń c z e n i e
Nowy Rok Kościelny rozpoczyna nasze kolejne wchodzenie w tajemnicę Jezusa, (…) którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc (…), (por.: Dz 10, 38-39). Prośmy Matkę Najświętszą, abyśmy doskonaląc się we wspólnocie parafialnej, na wzór Jezusa byli odważnymi głosicielami Ewangelii nadziei.
Kapłanom, członkom życia konsekrowanego i wiernym naszej Archidiecezji na nowy Rok Kościelny z serca błogosławię w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
Abp Wojciech Ziemba
METROPOLITA BIAŁOSTOCKI
I Niedziela Adwentu 2005