SŁOWO ARCYBISKUPA METROPOLITY ŁÓDZKIEGO NA NOWY ROK SZKOLNY 2006/07
(1 września)
Szanowni Pedagodzy, Kochani Uczniowie!
1. Mamy już poza sobą kolejne wakacje, a przed nami następny nowy rok szkolny. Zarówno uczniowie, jak i nauczyciele wzmocnili swoje duchowe i fizyczne siły, aby przez najbliższe dziesięć miesięcy z nową energią podejmować wspólną pracę.
Z nowym rokiem wiążą się nowe zadania, wynikające z obowiązującego programu i odpowiednio dostosowane do każdej klasy i grupy wiekowej. Nauczyciele będą się trudzić, aby uczniowie mogli na całe życie zapamiętać fakty historyczne, różne liczby i wzory, zagadkowe zjawiska występujące w przyrodzie i trudne definicje.
Ale najpierw, jak wiadomo, trzeba posiąść sztukę składania liter, żeby można było pisać całe słowa i zdania, a następnie, aby je jak najpiękniej odczytywać.
Wszyscy jednak wiedzą, że na tym nie kończy się rola szkoły. Pracujący tam nauczyciele mają ambicję, aby iść jeszcze dalej. Dlatego, nie tylko uczą, lecz przede wszystkim wychowują, a to zadanie wymaga ofiarnego zaangażowania z ich strony i wielkiej miłości do uczniów. O tym, że jest to praca trudna i odpowiedzialna świadczą niektóre określenia i piękne metafory, związane ze szkołą. Mówi się np., że jest to kuźnia talentów, że w jej murach wykuwane są niezłomne charaktery i mocne osobowości, albo, że jest to miejsce gdzie szlifuje się drogocenne diamenty. Właśnie dlatego praca nauczyciela nazywana jest powołaniem a nie zawodem, a najważniejsi nauczyciele w życiu człowieka obdarzani są z szacunkiem tytułem mistrza.
2. W przemówieniu do polskich nauczycieli i uczniów w 1999 r. Papież Jan Paweł II powiedział, że „prawdziwie wielki jest ten człowiek, który chce się czegoś nauczyć” (Łowicz, 14 czerwca 1999 r.). Głód wiedzy i potrzebę ciągłego kształcenia wynosi się przede wszystkim z domu rodzinnego. Dlatego tak ważną rolę spełniają w nauce swoich dzieci – ojciec i matka. Jeżeli towarzyszą dziecku zdobywaniu mądrości i współpracują ze szkołą, przynosi to wspaniałe owoce – nie tylko w gromadzeniu wiedzy przez dziecko, ale przede wszystkim w jego dobrym wychowaniu. Młodego człowieka, dobrze wychowanego, poznaje się po jego kulturze bycia, nienagannym zachowaniu oraz otwarciu na problemy drugiego człowieka i ważne sprawy społeczne. Kiedy stanie się dorosłym, będą go ludzie nazywać z szacunkiem „człowiekiem z klasą”. Każdy będzie chciał z nim przebywać i pracować. Spotkania z takim człowiekiem będą dawały innym ludziom radość i satysfakcję. Jakże więc warto dawać z siebie wszystko, aby dziecku zapewnić staranne wychowanie. Zadanie to nie jest łatwe, dlatego potrzebne jest wsparcie z wysoka. Rodzice i nauczyciele liczą więc na pomoc Pana Boga i o nią proszą w swoich modlitwach.
3. Cennym uzupełnieniem pedagogii szkolnej jest katecheza. Ma wielkie znaczenie także w życiu społecznym, ponieważ przygotowuje młodego człowieka do życia we wspólnocie religijnej. Dzięki temu jednostka staje się również kreatywna dla dobra narodu i państwa. Ponadto, w stosunku do szkoły katecheza spełnia funkcję szczególną. Oto neutralizuje w dużej mierze negatywne zjawiska, jakie mogą występować w murach szkoły, w mediach i w życiu publicznym. Przykładowo wymieńmy takie z nich, jak: nadmierne faworyzowanie wolności i dorosłości ucznia w procesie wychowania, obojętność wobec wartości chrześcijańskich, uleganie relatywizmowi moralnemu, degradacja postaw etycznych, niedocenianie wychowania w duchu chrześcijańskim i patriotycznym, sprzyjanie hedonizmowi i pokusie konsumpcji.
Innym, niezmiernie ważnym ubogaceniem wychowania szkolnego jest parafialna katecheza o małżeństwie i rodzinie. Wchodzi w życie w wielu parafiach Polski. Ma być prowadzona w parafii dla młodzieży ponadgimnazjalnej. Niechby z początkiem roku powstała w każdej parafii choć jedna grupa tej młodzieży. Zgodnie z programem, podczas takich spotkań powinno się przekazać uczestnikom katechezy podstawową wiedzę o rodzinie, o zadaniach rodziców i o powinnościach dzieci, a także o życiu religijnym, aby je pogłębić i uczynić bardziej owocnym. Są przygotowane bardzo dobre pomoce dydaktyczne, a w szczególności podręczniki. Zajęcia prowadzone będą w sposób ciekawy i zachęcający, także z udziałem specjalistów świeckich. Dadzą one młodzieży okazję do podjęcia wspólnej dyskusji nad najważniejszymi problemami człowieka, rodziny i narodu. Młodzież oraz jej rodzice zostaną na ten temat szczegółowo poinformowani przez swoich duszpasterzy. W ten sposób będzie realizowana troska biskupów, kapłanów oraz zaangażowanych osób świeckich, aby rodzina polska była Bogiem silna. Wytrwale i gorliwie zachęcał do tego swoich rodaków wielki Prymas Tysiąclecia.
Droga Młodzieży, Kochane Dzieci.
4. Kościół pragnie pomóc młodemu pokoleniu Polaków w dziele budowania przez nich swojego „dziś” i nadchodzącego „jutro”. Papież Benedykt XVI na Błoniach krakowskich, w przemówieniu do młodzieży mówił z naciskiem, że w swoim życiu powinna budować zawsze na skale, tzn. „budować na Chrystusie i z Chrystusem, który jest skałą”. Tylko takie budowanie prowadzi do celu i jest mądre, bo „budować na skale znaczy budować mądrze”. Następca św. Piotra podkreślił, że budowanie na piasku jest przejawem głupoty.
Gdy na początku roku szkolnego myślimy z troską, żeby uczniowie budowali w szkole i w domu rodzinnym prawdziwą mądrość, a Polacy byli narodem ludzi światłych, to nie możemy nie wziąć do serca apelu jaki skierował do nas Benedykt XVI, który wzywał: „Nie lękajcie się być mądrzy, to znaczy nie lękajcie się budować na skale!”
Naszą odpowiedzią na to wezwanie niech będzie stawianie uczniom mądrych wymagań, wyznaczanie im ambitnych zadań, pomoc w rozwiązywaniu zawiłych problemów życiowych i zapewnienie im miłości pedagogicznej, która każe być przy nich zawsze, gdy budowanie na skale staje się zbyt trudne.
Społeczności wszystkich szkół w archidiecezji łódzkiej niech zechcą przyjąć na nowy rok pracy moje błogosławieństwo i zapewnienie o modlitwie.
+ Władysław Ziółek
Arcybiskup Metropolita Łódzki
Łódź, dnia 1 września 2006 r.